Kerst in April?

Ik heb een fototoestel met een hele fijne telelens, maar helaas nog met ouderwetse rolletjes. En het nadeel van die rolletjes is dat je ze weg moet brengen, waar het dan steeds niet van komt. Ik had dan ook nog fotorolletjes liggen van onze Floridavakantie afgelopen zomer. Dus een paar weken geleden had ik ze eindelijk meegenomen en bij een fotozaak in de buurt weggebracht. Morgen klaar, zei hij. Nou dat is snel dacht ik. Dus de volgende ochtend ga ik ze halen en bekijk ik in de winkel even snel de foto’s. Nee wat blijkt, zit er een kerstrandje omheen. Een echt kerstrandje met van die hulstblaadjes! Wat is dit nou, zeg ik tegen die man. Ja leuk he, dat is nieuw, kreeg ik als antwoord. Het moet niet gekker worden, het is april en ik krijg foto’s met een kerstrandje. Vind je het dan niet mooi? vraagt hij dan nog. Nee!!! Ik wil gewoon mooie foto’s zonder randje. Ja, maar het is nieuw.  Neeeee!!!! Oh Ok, maar dan zijn ze morgen pas klaar.

Nou als je het mij vraagt had hij gewoon op een verkeerd knopje gedrukt:)

De Kerstgroeten van Bianca

Advertisements

Werken in het Midden Oosten

Het onderstaande bericht heb ik al een tijd geleden geschreven maar nooit op de web site gezet. Nu ik van werkgever ga veranderen leek het me toch eens tijd om het er op te zetten.

Zo nu en dan krijg ik de vraag hoe het is in Kuwait en hoe het werken daar is. De eerste vraag is meestal wel makkelijk te beantwoorden. Het leven hier is prima, de zon schijnt altijd, elk weekend heb je het vakantie gevoel, alles is verkijgbaar, bezine is goedkoop, weinig regels, geen belasting….Dat zijn laten we zegen de positieve kanten van het dagelijkse leven. 

De negatieve zijn, het verkeer, iets voor elkaar krijgen bij de overheid (onduidelijke regels), rotzooi op straat, lakse mentaliteit van de lokalen (Kuwaities), als je niet boos wordt en er op staat dat het gebeurd, gebeurd er niets. Vooral dat laatste is iets waar we aan moe(s)ten wennen. We zijn aardig van nature en geloven in de goedheid van de mens. Nou dat laatste is iets wat je hier moet wegstoppen in een la om het weer te kunnen pakken als je het nodig hebt. Een Indier/Bangladeschie/etc vraag je niet iets, die vertel je iets. Alleen dan lijkt het te gaan gebeuren. Of ze nemen een loopje met je of ze zijn gewend om het zo te ontvangen….ik weet het niet, maar vragen lijkt niet te werken.

Een tijdje geleden heb ik eens gekeken waar de uitdagingen vandaan komen waar ik dagelijks mee te maken heb. Ik heb ze maar in het Engels gezet, misschien kan ik hier ook niet Nederlands sprekende mensen mee helpen als ze aan het Googlen zijn.

When to be aware of a “challenging” future in the Middle East (as a European):

• When the person(s) in charge are form a Far East country
• When the majority of your colleagues are from a Far East country
• When they work for the same company for many years
• When they haven’t worked in a Western company or country
• When they are in the same position for more than couple of years
• When they have a very good relation/trust with the top/owner of the company
• When they can not show an (department) organization chart and structure
• When they can’t show you formal roles and responsibilities within the department
• When there are no formal meetings within the department
• When they tell you “We are working on a new organization structure, policies and procedures and you can help with you knowledge and experience” 

Dus dit een tijdje te hebben aangekeken ben ik maar weer eens gaan rondkijken naar een andere werkgever, met het voorgaande in m’n achterhoofd. Ik was verbaasd hoe snel ik deze keer reacties kreeg van bedrijven of recruitement bureaus. Stuk sneller dan vanuit Nedeland. Dus ik had snel “beet”. Na wat heen en weer ge-mail en ge-bel had ik uiteindelijk een afspraak bij een bedrijf hier in Kuwait (waarvan ik de naam later zal vertellen als alles met m’n oude werkgever rond is) Dit bedrijf is qua grote even groot dan wel groter. Ook van een (rijke) kuwaiti familie. Ik ken ze al wat langer en had er ook al wat verhalen over gehoord. Sommige positief, sommige negatief. Het positieve wat ik kon uitlezen is dat ze op de IT afdeling de topposities aan het vervangen zijn door Westerlingen en daarnaast zijn ze een groot ERP pakket aan het implementeren. Op papier dus beter. De werkelijkheid zal door de tijd wel blijken. 

Leven bestaat uit het nemen van risico’s en als je die niet neem dan kom je ook nergens, maar moet je ook je mond houden (das een beetje mijn motto). M’n mond houden vind ik ook niets, dus dan maar wat anders. Had liever gewoon hier m’n mond open gedaan, maar soms weet je gewoon dat het niets zal worden. Hier is zo’n situatie. Hier veranderd het alleen als er minimaal 2 heren de tent verlaten. Aangezien dat niet snel zal gebeuren (goede relatie naar boven, zitten al lang hier, etc) is het maar beter dat ik MIJN energie in anderen ga stoppen die het wel waarderen als je ervaring wilt gebruiken voor het verbeteren van de organisatie in het geheel.

Een IT afdeling werkt alleen maar als het geheel werkt, niet afzondelijk. Hier mag je je niet bemoeien met de dagelijkse operatie. Nu wordt je helaas, van uit de Business, wel aangesproken over de dagelijkse operatie. Laat die nou net niet goed zijn. Veel houtje-touwtje oplossingen met het versturen van allerlei bestanden vanuit de winkels, heen en weer. Als er 100 bestanden zijn verzonden en er 99 aankomen, dan worden de 99 als 100% beschouwd en hebben ze dus 100% verwerkt. De 1 die niet aankomt is geen probleem voor hun…. Meestal geven ze gebrek aan kennis de schuld en wordt voorgesteld om training te geven. Dit is typische het gedrag wat wij in NL beschrijven als je te maken hebt uit mensen uit het Verre Oosten. Als dit gedrag van management komt en zij het goede voorbeeld moeten geven dan weet je wel dat je af en toe denkt van wat moet ik hier. Een ander voorbeeld is dat iets beloofd was klaar te zijn op datum X. Ja het was wel ontwikkeld en klaar, maar moest nog wel even in de winkels geimplementeerd te worden. Dit was 3 maanden later. De initiele beloft kwam van mijn Manager vandaan…. Deze belofte had ik een moeten doen Bij Logica(CMG), maar hier bij Alshaya mag dat gewoon, want zijn manager (de IT director en dus opperbaasie) zei er niets van. Nadat ik, na wat F***-ups van de operatie, wederom weer op de vingers werd getikt dat ik me niet met operationele zaken moest bemoeien (wel verantwoordelijk als Project manager) ben ik dus weer op zoek gegaan. Moest alleen ff wachten op m’n bonus. Die heb ik inmiddels en dus vandaar dat ik snel daarna de knoop heb doorgehakt. Wil tenslotte ook wat maanden hebben voor m’n bonus bij het nieuwe bedrijf. Ik hoop voor de mensen hier dat er volgend jaar een bonus wordt uitgekeerd want de marges en groei staan onder druk.

De role is hetzelfde als nu, IT Project Manager. De positie lijkt wat hoger te zijn (moet allemaal nog blijken) en de vergoeding is zeker hoger. Dus das ook wel zo handig. Daarnaast krijgen we nu als gezin vluchten naar NL toe waar dat eerst alleen voor mij van toepassing was. Dus ook weer mooi meegenomen. Al met al een beter pakket.

Per 1 mei zal ik gaan beginnen, das lekker snel, maar ik heb maar 15 dagen opzegtermijn. Erg kort dus. Het ziet er naar uit dat mijn huidige werkgever mijn Residency (soort verblijfsvergunning) niet wil overschrijven naar m’n nieuwe werkgever. Waarom….gewoon ego, en daar een te grote van. Er is een regel dat je eerst 5 jaar voor ze gewerkt moet hebben voordat ze dat doen. Iedereen bij HR schuilt zich daar achter. Ik moet dus een uitzondering daarvoor aanvragen bij de CEO. Hoe zielig kan het zijn. Maar ok, het zij zo. Dus het hele verhaal begint gewoon opnieuw. Dus we moeten het land even uit. Nou dan gaan we gewoon maar even naar Dubai of Bahrain toe en komen de dag erna als toeristen weer terug naar ons eigen huisje met onze eigen auto….(sinds wanneer heb je dat allemaal als toerist?). Dus weer  de hele riedel uitvoeren. Goede nieuws is wel dat we ons rijbewijs mogen blijven gebruiken. Ach na een paar maanden (wachten) is alles weer bij het oude. Dus even door de zure appel heen bijten.

Inm
iddels heb ik vanochtend de Residency van Bianca, Jay en Sydney geannulleerd. Voor 19 mei moeten ze het land uit. Je krijgt namelijk 1 maand de tijd om je boel te pakken als je residency geannulleerd is. Maar we gaan 2 mei naar Bahrain toe en 3 mei weer terug. Is wel eens leuk om daar ook eens te zijn geweest. Sydney heeft nog geen meter gevlogen maar haar paspoort zit al vol met stempels en zegels…. D’r eerste stempel zal dus niet Nederland zijn maar Bahrain.

Nou dat was het wel weer van mij. Ik zal jullie beloven weer meer te schrijven. Goede nieuws is dat ik straks weer kan schrijven over nieuwe ontwikkelingen in het nieuwe bedrijf. Waarschijnlijk zal ik ook wat meer reizen voor hun. Ze hebben veel IT in India (ben ik ook nog nooit geweest) en verder doen ze veel in het verre oosten. Ben ik ook nog niet echt geweest. Dus ik kijk er naar uit 🙂

Tot horens maar weer.
Gert

Ook in Koeweit kan het stormen

Het weekend is weer voorbij en Zondag is dan toch meestal wel de dag dat ik weer achter de computer kruip en weer eens een verhaaltje tik voor de weblog. Het is ook al weer even geleden dus even denken wat er in de tussen tijd is gebeurd.

In iedergeval een ding en dat is dat Gert van baan gaat veranderen. Per 1 mei gaat hij weg bij Alshaya. Maar ik vind dat hij daar zelf maar een stuk over moet schrijven, vind je niet? Dus dat volgt nog.

Verder het weerpraatje. Als je dacht dat er in Koeweit alleen maar zon schijnt, nou dan heb je het mis. Deze maand hebben we ook heel veel wind, wat als gevolg heeft stof, stof en stof. En niet alleen buiten, nee het stof is zo fijn dat het overal tussen door gaat en je vindt het dus overal stof, stof en stof. Maar ja wat wil je met een woestijn als achtertuin. Twee weken terug bleek dat we hier ook last hebben van plaatselijke buien. Wij stonden op ons balkonnetje een lekker mootje zalm te barbequeen en toen kregen we via skype te horen dat het bij Maarten en Maaike (30 km ten noorden van ons) keihard begon te stormen, onweren, regenen en dat er zelfs grote hagelstenen naar beneden kwamen. De klapstoeltjes vlogen letterlijk van het balkon. Wij waren dus op het ergste voorbereid, maar bij ons bleef het bij een paar onweersklappen. Maar de volgende dag bleek uit de krant dat het toch wel een aardige storm is geweest. En hier en daar zie je nu nog omgewaaide bomen en verkeersborden. Iemand anders heeft wat foto’s verzameld, kijk maar even.

Van het weekend was hadden we 2 dagen stof en hebben we dus maar in de shoppingmall rondgehangen. In de Avenues hadden ze van Blooming for life overal bloemenperken neergezet, gesponserd door vanalles en iedereen voor goeie doelen. Als Nederlander vindt je al die bloemen eigenlijk maar de gewoonste zaak van de wereld. Maar iedereen hier was er weg van, allemaal op de foto ermee. Ja en als je het goed bekijkt is het ook wel apart om al die mooie gekleurde bloemen hier in Koeweit te zien. Heel de Avenues rook naar de hyacinten.

We hebben Gert z’n kortingskaart van Alshaya nog even gebruikt, want die moet straks helaas ingeleverd worden. Ook moet de mobieletelefoon ingeleverd worden en die gebruikte ik, dus heb ik ook een nieuw telefoontje gekregen. Gert heeft hem voor me uitgezocht en hij weet natuurlijk al helemaal hoe alles werkt. Ik kan er al mee internetten, bellen over internet, mee skypen, tomtommen en heel belangrijk: de weersvoorspelling mee opvragen (en voor het leedvermaak ook de weersvoorspelling voor Nederland;)). Het is de Nokia E65. Maar ja een vrouw wil een telefoon kunnen pimpen met van die kettinkjes, laat dat nou net niet gaan, geen gaatje of oogje te vinden aan die telefoon en vrouwen gebruiken ook altijd smilies, laten die er nou ook net niet opzitten. Maar hij belt en ik kan gebeld worden, daar gaat het om toch?! En voor Jay hebben we er een leuke ringtone opgezet, namelijk de soundtrack van Ben10. Iedereen weer blij.

Jay heeft deze week vakantie en dan nog 6 weken naar school en dan begint hier de zomervakantie al. En dan gaat hij in september naar Year 2, wat een grote knul al zeg. Vooral als je naar die schoolfoto kijkt. Die kleine meid van ons wordt ook al flink. D’r haar begint ook al te groeien. We zijn er alleen nog niet overeens wat voor kleur haar ze nou heeft, blond, donkerblond, maar soms lijkt het ook rood. De poepluiers komen gelukkig al iets vaker, maar ze zit nog steeds aan de Lactulose, dus de poepluiers zijn ook erg dun, gelukkig doet het niet meer zo zeer. Ik geef ook nog steeds borstvoeding, maar ik denk dat ik het deze maand ga afbouwen. Ik vind het geloof ik wel mooi geweest zo. Hoewel het toch wel handig is, want je hebt het altijd bij je, maar ja het is hier ook weer zo’n gehannes met een doek eroverheen omdat niemand je mag zien.

Ik ben geloof ik weer uitgekletst en ga er mee stoppen.
Dikke knuffel van Bianca

Schoolfoto BSK Year 1

Kijk eens wat een lekker ventje!!

En wat zien al die kinderen er braaf uit he, in zo’n schooluniform.

Opa en Oma zijn er alweer een week

Opa en Oma zijn er alweer een week en we hebben van alles gedaan. Het eerste weekend hadden we heerlijk weer dus hebben we natuurlijk bij het Hilton vertoefd. Jaapie is daar ook weer elke dag aan het sporten. Na een heerlijk stranddagje hebben we bij Maarten en Maaike Indiaas gegeten, een beetje veel, pffffffff, maar wel lekker mmmmmm.

Zaterdagochtend gingen de mannen auto’s kijken en de vrouwen winkelen in de Avenues. ‘sMiddags hebben we weer van het zonnetje genoten. Zondag en Maandag was het bij Jay op school Parents consultation day. 15 Minuten gesprekjes met de juf, wat dus inhoud dat de kinderen twee dagen niet naar school hoeven, kwam dat even goed uit. Zondag had ik een gesprek met Miss Lindsey en Opa en Oma gingen natuurlijk mee, zodat ze ook een keer de school en Jay z’n klas aan de binnnenkant konden zien. Miss Lindsey was erg tevreden over Jay, we moeten alleen wel goed de letters uit het alfabet met hem leren. En de woordjes die ze als huiswerk meekrijgen moeten we niet zo zwaar aan tillen, dit is niet echt heel belangrijk. Gelukkig maar, want met het leren van de woordjes staan de traantjes soms in z’n ogen. Het skaten ging smiddags wel door, dus dat konden Opa en Oma ook zien. Daarvoor zijn we nog naar de grootste Dhow ter wereld wezen kijken, waar ook een klein museumpje bij is. Was wel even leuk om te zien.

Jammer genoeg hebben we een paar dagen stof gehad. Maar toen we naar de Souk gingen hadden we daar eigenlijk weinig last van. Op de souk hebben we ook nog lekker gegeten. We zijn ook nog naar de Marina Mall en naar Al Kout in Fahaheel geweest en natuurlijk naar de Sultan (de lokale supermarkt) waar noten zijn ingeslagen. Jay had deze week, omdat het zo’n korte week was, geen huiswerk en konden we dus na school ook nog naar het Hilton. Waar we donderdagavond gezellig in een tent buiten hebben gegeten, ze hadden een heerlijk barbeque buffet. Vrijdagochtend zijn we naar de vrijdagmarkt geweest. Daar waren Opa en Oma nog niet geweest en dat moet je toch wel een keer gezien hebben.

Nog 2 daagjes en dan gaan Opa en Oma helaas alweer naar huis.

Groetjes Bianca

Naar de Souk

Vanuit de Nederlandse ‘Vereniging’ wordt er tegenwoordig elke maand een uitje georganiseerd. Deze keer ben ik meegeweest naar de Women Souk. Hier zijn de handelaren alleen vrouwen. Zonder dat ik het wist had ik hier al een keer gelopen met m’n ouders. Maar de Souk is altijd leuk op rond te lopen en nu is de temperatuur nog aangenaam, straks is het te heet om in de Souk rond te lopen, want de winkels (kraampjes) zijn gewoon buiten en dus weinig airconditioning. Er was geregeld dat we een Bisht winkel konden bezoeken. Een Bisht is een soort overjas die de mannen dragen bij speciale gelegenheden. Onder het genot van een lekker zoet bakkie Arabische thee werd ons van alles uitgelegd over deze jassen. We waren met een stuk of 13 vrouwen en er moest natuurlijk even een groepsfoto gemaakt worden, binnen en voor de deur van de winkel, nou daar hadden we natuurlijk wel bekijks mee! Daarna zijn we in de Souk kebab wezen eten, erg lekker, vooral met van die Arabische pannekoeken met hummus. Sydney had ik meegenomen in de draagzak, maar dat vond m’n rug niet echt fijn, 6 kilo is dan toch net een beetje zwaar. En eigenlijk had ik net zo goed de Bugaboo mee kunnen nemen, maar ja, volgende keer. Ik denk dat ik deze week nog een keer met m’n ouders ga.

Groetjes Bianca